Dama z żułtaczką

W renesansowym świecie, gdzie każda dama musiała mieć swojego ulubionego futrzastego towarzysza, Papajo da Vinci znów postanowił przełamać konwencję. Tym razem zamiast skromnej łasicy, na jego płótnie pojawił się inny wyjątkowy bohater – tajemniczy żułtawy blask. Co go spowodowało? Czyżby wiecznie świecące w okolicy słoneczko? A może dama za bardzo wczuła się w nową dietę na bazie renesansowych cytryn? Nikt tego nie wie. Pewne jest tylko jedno – to najbardziej żułta dama w historii sztuki.

Na obrazie widzimy ją dumną, jakby absolutnie nic nie mogło zmącić jej pewności siebie. Trzyma w ramionach coś, co mogłoby być łasiczką, ale po bliższym przyjrzeniu się – czy to aby nie przejrzała brzoskwinia? Sama dama zdaje się być niezachwiana w swej elegancji, jakby jej „żułtość” była celowym wyborem – renesansowym trendem, o którym my, zwykli śmiertelnicy, jeszcze nie wiemy.

Żywe odcienie złota i żułci przebijają się na całym plakacie, tworząc aurę ciepła, której nie sposób przeoczyć. Jednocześnie twarz damy pozostaje niewzruszona – spojrzenie pełne spokoju zdaje się mówić: „Żułty to styl życia, nie przypadek.” Papajo, w typowy dla siebie sposób, wykorzystał swoją sztukę, by stworzyć coś, co jest zarówno piękne, jak i niepokojąco żartobliwe.

„Dama z żułtaczką” to plakat dla tych, którzy doceniają humor w sztuce, nieoczywiste piękno i nie boją się intensywnych kolorów – nawet takich, które wzbudzają podejrzenia o nadmiar witaminy D.