Jan Papejko – Watykańczyk

W kącie renesansowej sali, z dala od królewskiego melanżu, Papaś Gąska – Watykańczyk – siedzi w zadumie, z miną, która mówi: „No pięknie, znowu ja muszę to wszystko ogarniać”. Za oknem kometa zwiastuje nieszczęścia, ale czy kogokolwiek na tym balu to obchodzi? W końcu, gdy dwór tańczy, Papejko myśli. Jego dłonie splecione w geście cierpliwego facepalmu zdają się wyrażać jedno – „Boże, widzisz i nie grzmisz”.

Na stole spoczywa tajemniczy list z lakową pieczęcią, zapewne pełen dramatycznych wieści o stanie świata, które Papaś będzie musiał ogarnąć. W tle – szalejąca dworska zabawa. Jedni piją, drudzy tańczą, a nasz bohater trwa w swoim watykańskim zamyśleniu, zastanawiając się, czy istnieje limit papieskiego cierpliwego przytakiwania.

Plakat ten jest idealnym połączeniem sztuki, refleksji i watykańskiej ironii. Zamiast klasycznej melancholii Stańczyka, mamy tu postać, która patrzy na nas z pytaniem: „Czy naprawdę to ja jestem tu najrozsądniejszy?”. Bogactwo kolorów – majestatyczna czerwień, głęboka zieleń i blade odcienie nieuniknionych problemów – tworzą klimat pełen powagi, sarkazmu i odrobiny świętego spokoju.