Jan Poph – Autoportret

Pod rozgwieżdżonym watykańskim niebem, w niewielkiej celi pełnej inspiracji i tajemnicy, Jan Poph chwycił za pędzel, by utrwalić swoją wizję świata – i samego siebie. W tym momencie ciszy i skupienia, otoczony aureolą ciepłego światła, stworzył dzieło, które bije niezwykłą energią i boską ironią.

Patrząc na ten autoportret, nie sposób nie dostrzec wyjątkowego wyrazu twarzy artysty – spojrzenia pełnego determinacji, zmęczenia i lekkiego niedowierzania, jakby mówił: „Czy naprawdę to ja mam naprawić ten galimatias?”. Charakterystyczny niebiesko-żółty wir farb na tle nadaje kompozycji niepowtarzalnej dynamiki, a sama postać zdaje się wyłaniać z płótna niczym święty, który na chwilę przystanął, by zapytać: „Serio, znowu ja?”.

Jan Poph, ubrany w skromny płaszcz renesansowego geniusza, spogląda na nas z lekkim przekąsem, który idealnie współgra z jego zmierzwionymi włosami i poczuciem wewnętrznego chaosu. Wokół jego głowy można dostrzec ledwo widoczne, niemal mistyczne promienie – jakby farba żyła własnym życiem, nadając mu aurę nie tylko artysty, ale i myśliciela, który codziennie mierzy się z egzystencjalnymi pytaniami… oraz listami z Watykanu.

„Jan Poph – Autoportret” to plakat, który zgrabnie łączy świat sztuki, poczucie humoru i świętego zmęczenia rzeczywistością. Idealny dla każdego, kto ceni sztukę z przymrużeniem oka i docenia geniusz w jego najbardziej sarkastycznej formie.